در خبر ها و مطالب مربوط به جنبش سبز ایرانیان، به خصوص در خبرهای ۱۳ آبان میبینیم كه زنان و دختران ایرانی پیشتاز این تغییر سبز هستند. من تردید ندارم كه مطالبات مدنی ایرانیان به ثمر خواهد نشست. فقط امیدوارم كه زنان ایرانی بار دیگر بعد از ایفای نقش مهم و تاریخی خود با زور و حربه قانون به اندرونی ها فرستاده نشوند. در واقع همه امید من به این هست كه زنان، این بار آگاهانه در خیابون ها و فضاهای عمومی شهر با صلابت, آزادی و برابری را فریاد کرده اند .
اصطلاح "آگاهانه" رو از این جهت به کار میبرم كه آگاهی تنها چیزی هست كه میتواند جنبش فمنیستی زنان ایرانی را از دام فریبی دوباره نجات داده و اجازه ندهد نیمی از جمیعت کشور به حد اقل ها کفایت کند.
قبل از انقلاب ۵۷ ، خمینی به زنان ایرانی وعده داد كه اسلام برای زنان اهمیتی حتی بیش از مردان قائل است؛ در اسلام زنان حق انتخاب کردن ، رای دادن، و انتخاب شدن دارند؛ در اسلام هر انسانی آزاد است و حق (انسانیت ) خود را خواهد داشت. (۱)
بیهوده نبود كه به قول هاله اسفندیاری حضور زنان در تظاهرات های خیابانی دهه ۵۰ پر رنگ و محسوس بود: زنانی كه به خیابان ها آمدند به امید دستیابی به حقوق برابر. (۲) چه کسی فکر میکرد زنان ایرانی حتا حق اولیه خود را مثل حق قضاوت، یا حق انتخاب پوشش از دست بدهند. خمینی بعد از پیروزی انقلاب و پس از این كه قانون دیه زن برابر با نصف دیه مرد تصویب شد، از زنان خواست كه محدودیت های اعمال شده بر آزادی های فردیشان را به خاطر مصلحت جامعه اسلامی بپذیرند ! (۳ )
امیدوارم پس از پیروزی سبز ها، ما نیز همانند مادرانمان احساس یاس و سرخوردگی نکنیم. امیدوارم نسل ما و نسل پس از ما با چشمانی باز تر، حقوق زن ایرانی رو مطالبه کنه.
(1), (3): Shehadeh, L.R. (2003), The idea of women under fundamentalists Islam, University of Florida
(2): Esfandiari, H (1997), Reconstructed lives, Women and Iran’s Islamic Revolution. The Woodrow Wilson Press
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر