امروز ویدویی تو facebook دیدم كه من رو واداشت این مطلب رو بنویسم. تیترش بود :
From the days, when Iranians were proud
روش کلیک کردم. دیدم ویدوئی است از عکس های شاه ، فرح، و خانواده سلطنتی همراه با یک موزیک متن ملایم و تاثیر گذار. البته شاید این کلیپ ها رو سلطنت طلب ها درست میکنن، كه نظرشون هم کاملا برای من محترم هست. ولی این ویدو ها توسط دوستانی share میشه كه دموکرات هستند!
حقیقتش بعد از اومدن به امریکا وقتی توی فرودگاه مجبور بودم ۴ برابر بقیه جواب پس بدم، و یا وقتی مجبور میشدم واسه آدم ها توضیح بدم كه تو ایران چطور لباس میپوشیدم، و خیلی وقت های دیگه ؛ من هم بار ها فکر کردم حداقل شاه هر چی بود به پاسپورت ایرانی ها اعتبار داد.
و داستان این بود تا کودتای ۲۲ خرداد شد. و بسیاری یا کشته شدند، یا شکنجه, یا ...
هر چند این آدم کشی ها و شکنجه ها قصه جدیدی نیست و ۳۰ سال هست كه اینها پاسخ هر مخالفی رو اینجوری میدن، ولی اولین بار بود كه در این سطح مردم کوچه و بازار رو به گلوله بستند، و خوشبختانه جنایاتشون به یاری تکنولوژی نوین بر ملا شد.
هممون صحنه های دیدیم كه ما ما رو به یاد عکس های سیاه و سفید کتاب تاریخ معاصر دبیرستان مینداختند. عکس های در اینترنت منتشر شد كه جنبش سبز رو با تظاهرات های خیابانی سال های ۵۶ و ۵۷ مقایسه میکردند.
همه اینها یاد آوری این هست كه شاه هم یک مستبد بود (شاید یک مستبد ناسیونالیست )، اما به هر حال این سنت دیرینه استبداد هست كه صدایی برنمیتابد جز تک صدای دیکتاتور ! روا نیست كه بعد از رفتن این همه شهید سبز كه غرور ایرانی رو دوباره زنده کردند، باز هم دل من هوای دوران استبداد ۴۰ سال پیش رو کنه. انگار ما ایرانی ها نفرین شدیم كه همیشه به پشت سر نگاه کنیم و آه بکشیم. مقاومت سبز مردم ایران، به ملت های گرفتار استبداد، بهای آزادی رو یاد آوری کرد و آگاهی مردمان کوچه و خیابون رو به رخ دنیا کشید.
من به آینده امید دارم. سبز هستم و سبز میمونم. امروز رنگ سبز برای ملت ایران، رنگ نه هست به استبداد (کمونیستی، سلطنتی، آخوندی، ...)
پا نوشت : عکس ها از اینجا
حقیقتش بعد از اومدن به امریکا وقتی توی فرودگاه مجبور بودم ۴ برابر بقیه جواب پس بدم، و یا وقتی مجبور میشدم واسه آدم ها توضیح بدم كه تو ایران چطور لباس میپوشیدم، و خیلی وقت های دیگه ؛ من هم بار ها فکر کردم حداقل شاه هر چی بود به پاسپورت ایرانی ها اعتبار داد.
و داستان این بود تا کودتای ۲۲ خرداد شد. و بسیاری یا کشته شدند، یا شکنجه, یا ...
هر چند این آدم کشی ها و شکنجه ها قصه جدیدی نیست و ۳۰ سال هست كه اینها پاسخ هر مخالفی رو اینجوری میدن، ولی اولین بار بود كه در این سطح مردم کوچه و بازار رو به گلوله بستند، و خوشبختانه جنایاتشون به یاری تکنولوژی نوین بر ملا شد.
هممون صحنه های دیدیم كه ما ما رو به یاد عکس های سیاه و سفید کتاب تاریخ معاصر دبیرستان مینداختند. عکس های در اینترنت منتشر شد كه جنبش سبز رو با تظاهرات های خیابانی سال های ۵۶ و ۵۷ مقایسه میکردند.
همه اینها یاد آوری این هست كه شاه هم یک مستبد بود (شاید یک مستبد ناسیونالیست )، اما به هر حال این سنت دیرینه استبداد هست كه صدایی برنمیتابد جز تک صدای دیکتاتور ! روا نیست كه بعد از رفتن این همه شهید سبز كه غرور ایرانی رو دوباره زنده کردند، باز هم دل من هوای دوران استبداد ۴۰ سال پیش رو کنه. انگار ما ایرانی ها نفرین شدیم كه همیشه به پشت سر نگاه کنیم و آه بکشیم. مقاومت سبز مردم ایران، به ملت های گرفتار استبداد، بهای آزادی رو یاد آوری کرد و آگاهی مردمان کوچه و خیابون رو به رخ دنیا کشید.
من به آینده امید دارم. سبز هستم و سبز میمونم. امروز رنگ سبز برای ملت ایران، رنگ نه هست به استبداد (کمونیستی، سلطنتی، آخوندی، ...)
پا نوشت : عکس ها از اینجا
پست‌ها
